Aussies for Kyoto

Zegt de naam Peter Garrett u iets? Neen? Dat is niet bijzonder, want de man mag dan een populair politicus zijn Down Under, in België is de Australische politieke klasse weinig bekend.

Herinnert u zich de hit ‘Beds are Burning’ nog? Jazeker? Terecht, want het nummer zorgde voor een internationale doorbraak van de Australische band Midnight Oil aan het einde van de jaren tachtig. De groepsleden eisten met hun nummer aandacht voor de rechten van Aboriginals in Australië. De charismatische, kale zanger van de groep was niemand minder dan Peter Garrett. U kende hem dus waarschijnlijk toch.

Sinds 1973 maakte Midnight Oil muziek waarmee de band maatschappelijke problemen aanklaagde. Ook het milieu was een inspiratiebron voor de protestliederen van de groep. In 2002 zegde Garrett de muziekwereld gedag en richtte zich op zijn politieke carrière. In 2006 schopte hij het tot Schaduwminister voor Milieu en Klimaat in Australië.

In Australië is het de gewoonte dat parallel aan het regeringskabinet een alternatief Schaduwkabinet wordt gevormd. Dat Schaduwkabinet bestaat uit leden van de oppositie - in Australië de Labor Party - die voor elke minister van de regering een tegenhanger leveren.

Garrett ijvert voor het milieu, maar is toch geen graag geziene gast in groene kringen. Er wordt hem verweten weinig terecht te brengen van de grote projecten die hij in zijn muziek promootte.

Zaterdag won de arbeidspartij van oppositieleider Kevin Rudd en Peter Garrett de parlementsverkiezingen in Australië. Winst voor de Labor-partij kan het milieu een stap vooruit helpen. Zowel Rudd als Garrett, die een goede kans maakt om de nieuwe milieuminister te worden, verklaarden immers tijdens de verkiezingscampagne dat als Labor de verkiezingen zou winnen, Australië meteen het Kyoto-verdrag zou ondertekenen.

Tot nu toe ratificeerde Australië het Kyoto-protocol, dat de uitstoot van broeikasgassen aan banden legt, niet. De CO₂-uitstoot van het land swingt de pan uit. En dat ligt niet alleen aan de vele flatulente schapen op het uitgestrekte eiland. Australië is vandaag één van de grootste verbruikers van fossiele brandstoffen ter wereld. Grote afstanden die overbrugd moeten worden in het dunbevolkte land zouden daar onder meer van de oorzaak zijn.

De recente periodes van droogte en watertekort drukken Australië met de neus op de feiten: een krachtdadige aanpak van de klimaatopwarming is nodig. Maar de voormalige premier Howard wees elke medewerking om de Kyoto-doelstellingen te halen af zolang de Verenigde Staten en de ontwikkelingslanden ook niet meer inspanningen wilden leveren.

Als de nieuwe regeringspartij haar belofte houdt, kent het Kyoto-protocol binnenkort een nieuwe minnaar. Heel misschien kan het klimaatengagement van Australië ook de nieuwe Amerikaanse president eind 2008 warm maken om zijn handtekening onder het verdrag te zetten. Daar zou Moeder Natuur erg blij mee zijn.