Titus De Voogdt en Dimitri Verhulst. Twee (jonge)heren van formaat.
Vandaag mogen ze opdraven in dit schrijven. Wat brengt de jonge helden hier samen, vraagt u zich af?
Dat ze met succes een plaats in de Vlaamse artistieke wereld hebben veroverd? De eerste in de filmindustrie, de andere in de literatuur. Betwijfelbaar.
Dat beide heren - om het met een litotes te zeggen - niet onaantrekkelijk zijn? De eerste dankzij zijn fysieke verschijning, de andere door altijd sympathiek en gevat te uit de hoek te komen. Misschien.Dat ze beiden in de weekendbijlage Zeno van De Morgen een stukje van hun ziel blootlegden? De eerste een maand eerder dan de andere. Eventueel.Dat ze allebei met de pensioenleeftijd dwepen? De eerste met de gevleugelde woorden “Ik kijk er enorm naar uit om ouder te worden. Een jaar of zestig zijn, uw achterdeur openzetten, uw sloffen aantrekken en naar uw tomaten gaan kijken...Veel mooier kan het leven toch niet zijn?”. De andere omdat “het hem wel wat lijkt om 96 te zijn en jonge mensen druk te zien met hun job en hun leven en daar dan mee te kunnen lachen”. Exact.Ik las met verbazing dat beide jongelingen - excuseer me het woord, heren, maar zo beschouw ik jullie nog - uitkijken naar het moment dat ze zestig zijn en niet meer moeten meedraaien in de maatschappij. Ik herken dat gevoel niet, hoewel ik me evenzeer tot de jongelingen mag rekenen. Ben ik abnormaal omdat ik liever eeuwig jong blijf? Abnormaal omdat ik liever nog alle dagen sport, met de fiets rijd, laat ga slapen en niet te vroeg opsta, uitga, mijn kleinkinderen geen geld toestop, maar het ontvang, mijn haar niet kam, op reis ga, met vrienden optrek in plaats van met de bridgeclub, geen reuma heb, liever een pintje drink dan een droge sherry, geen bril nodig heb om de gebruiksaanwijzing te lezen?
Misschien onderschat ik het onwaarschijnlijk harde leven van Jonge Bekende Vlamingen. Meneer Titus en Meneer Dimitri lijken het alvast zo snel mogelijk te willen ontvluchten. Hun leven moet er wel één zijn van kommer en kwel, van stress en gejaagdheid, van pijn en smart. Ik mag me gelukkig achten dat ik een Onbekende Vlaming ben en hierover zelf niet kan oordelen.
Ik betuig mijn medeleven met de heren De Voogdt en Verhulst. Omdat ze tijdens hun jonge leven uitkijken naar hun oude dag.
.jpg)
2 opmerkingen:
Hihi
Ach elke leeftijd zal zo wel z'n charme hebben, zekers ?
Vooral in het geval van Dimitri Verhulst moet je zijn uitlatingen lezen in het kader van een dwepen met het eenvoudige leven, het koesteren van het kleine geluk. Het is een anti-materialistische houding. Jonge mensen moeten in onze maatschappij presteren, worden bijna gedwongen om ambities te hebben die uitsluitend met materialistische maatstaven kunnen worden gemeten. Het resultaat is dat ze ook écht materialistisch worden, zonder mee spijtig genoeg. Op je sloffen de tuin in trekken om te kijken naar de tomaten is zalig omdat het getuigt van pure, onversneden eenvoud. Het is genieten van de natuur en niet van de welvaart die de halve wereld naar de knoppen helpt. Dimitri Verhulst heeft er trouwens niet zo'n lekker leventje op zitten hoor. Moet je maar eens nagaan...
Een reactie posten