.jpg)
"Ik heb ongeveer al alles geschreven. Én het omgekeerde ervan." Zo omschreef een wetstraatcollega op mijn stageplaats zijn rol in de veel te lang aanslepende regeringsformatie. Het straalde vooral een gevoel van hopeloosheid en lusteloosheid uit, onvrede ook met het absurde karakter van dit zes maanden durende schouwspel.
En toch slaat hij elke dag opnieuw zijn telefoonboekje open en belt hij zijn connecties her en der op. "Ik hoor dat Rik Daems de PS erbij wil omdat gezinshereniging hoog op zijn prioriteitenlijstje staat? Kunnen jullie daarmee leven?", "Klopt het dat u bereid bent uw premierambities op te bergen in ruil voor het kampioenschap van Standard?" en "Tijdens de Miss Kers-verkiezing suggereerde de laureate als oplossing voor een hedendaagse problematiek om alle nachtvluchten gewoon overdag te laten vliegen. Is dat een optie?".
Tegen de vooravond begint het overschouwen van de vele notities: wat heb ik waar, van wie, wanneer, waarom en hoe kunnen ontfutselen? Met andere woorden: waar zit het nieuws, waar pakken we morgen mee uit?
Het wikken en wegen, schrijven en schrappen, tikken en hertikken kan beginnen. Rond 22 uur wordt de verse krant naar drukker doorgestuurd, met één hoop – en diep vanbinnen ook een overtuiging: morgen beheersen wij alle nieuwsbulletins: “Daems, Standard en Kers. Dat schrijft De Tijd.”
Meestal wordt de scoop in het holst van de nacht echter al doorprikt. Als Radio 1 haar nachtelijk journaal afsluit met de krantenkoppen, weet je het al: Ook De Standaard, De Morgen en Het Laatste Nieuws hebben achterhaald dat Patrick Dewael gewoon een verzuiling van de VRT voorstelt, als je dan toch voor gezinshereniging pleit.
En ook de andere kranten pakken uit met een loslippige Leterme die toegeeft dat hij enkel voor Standard supportert om de Franstaligen te paaien, “en nu het mislukt is mag voor mijn part FC Erps Kwerps kampioen worden”.
En dat de winnares van de Miss Kers-verkiezing de dochter van een politicus is die naar eigen zeggen “wel al wat ervaring heeft in het modellenwerk, bijvoorbeeld voor verkiezingsfolders” is de volgende dag ook al lang geen nieuws meer.
De hele dag kreeg je off the record vanalles te horen en werd de indruk gewekt dat jij de uitverkorene was, dat jij de enige was die die primeur in ontvangst mocht nemen. In praktijk verklapte men informeel aan alle kranten hetzelfde. Een omslachtige werkwijze waar ooit, toen het op gejuich onthaald werd, het persbericht voor uitgevonden werd.
En toch slaat hij elke dag opnieuw zijn telefoonboekje open en belt hij zijn connecties her en der op. "Ik hoor dat Rik Daems de PS erbij wil omdat gezinshereniging hoog op zijn prioriteitenlijstje staat? Kunnen jullie daarmee leven?", "Klopt het dat u bereid bent uw premierambities op te bergen in ruil voor het kampioenschap van Standard?" en "Tijdens de Miss Kers-verkiezing suggereerde de laureate als oplossing voor een hedendaagse problematiek om alle nachtvluchten gewoon overdag te laten vliegen. Is dat een optie?".
Tegen de vooravond begint het overschouwen van de vele notities: wat heb ik waar, van wie, wanneer, waarom en hoe kunnen ontfutselen? Met andere woorden: waar zit het nieuws, waar pakken we morgen mee uit?
Het wikken en wegen, schrijven en schrappen, tikken en hertikken kan beginnen. Rond 22 uur wordt de verse krant naar drukker doorgestuurd, met één hoop – en diep vanbinnen ook een overtuiging: morgen beheersen wij alle nieuwsbulletins: “Daems, Standard en Kers. Dat schrijft De Tijd.”
Meestal wordt de scoop in het holst van de nacht echter al doorprikt. Als Radio 1 haar nachtelijk journaal afsluit met de krantenkoppen, weet je het al: Ook De Standaard, De Morgen en Het Laatste Nieuws hebben achterhaald dat Patrick Dewael gewoon een verzuiling van de VRT voorstelt, als je dan toch voor gezinshereniging pleit.
En ook de andere kranten pakken uit met een loslippige Leterme die toegeeft dat hij enkel voor Standard supportert om de Franstaligen te paaien, “en nu het mislukt is mag voor mijn part FC Erps Kwerps kampioen worden”.
En dat de winnares van de Miss Kers-verkiezing de dochter van een politicus is die naar eigen zeggen “wel al wat ervaring heeft in het modellenwerk, bijvoorbeeld voor verkiezingsfolders” is de volgende dag ook al lang geen nieuws meer.
De hele dag kreeg je off the record vanalles te horen en werd de indruk gewekt dat jij de uitverkorene was, dat jij de enige was die die primeur in ontvangst mocht nemen. In praktijk verklapte men informeel aan alle kranten hetzelfde. Een omslachtige werkwijze waar ooit, toen het op gejuich onthaald werd, het persbericht voor uitgevonden werd.
Ik heb alvast geen zes maanden nodig om te beseffen dat ook dit soms een absurd schouwspel is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten