Sneeuw

Fiets op, fiets af. Trap naar beneden, ondergronds tram in, bovengronds tram weer uit.

Dat is de weg die ik elke morgen afleg. En 's avonds in omgekeerde volgorde terug. Daarmee ben ik 45 minuten zoet, van de ene kant van Brussel naar de andere.


Donderdagmorgen stapte ik uit tram 55 een andere wereld in. Wit en wollig was die. In Evere, de oostkant van onze hoofdstad bedekte een dun laagje sneeuw de hele omgeving, terwijl in Brussel-West drie kwartier eerder nog geen vlokje sneeuw te bespeuren was geweest.

Sneeuw mildert de mensen. Of het door de idyllische aanblik komt, of door de gladde voetpaden, laat ik in het midden, maar mensen haasten zich minder als het gesneeuwd heeft.

De sneeuw lag er niet toevallig op de dag dat een smogalarm was afgekondigd. Door de hoge concentratie fijn stof in de lucht, klitten waterdeeltjes sneller samen en vormen ze neerslag. En als het koud genoeg is, sneeuw.

De Bond Beter Leefmilieu stelde hardop de vraag of de tijdelijke snelheidsbeperkingen die gelden bij een smogalarm effectief zijn om de concentratie fijn stof te verlagen. Niet dus. Daarom ijveren ze voor een permanente snelheidsbegrenzing op snelwegen van 100 km/uur.

Bij de Bond zijn ze nuchter genoeg om ook zelf te beseffen dat zo'n maatregel weinig populair is bij het grote publiek. Moord en brand zou er geroepen worden, en het hardst door de J.M. Dedeckers van deze wereld.

Vreemd toch, als je weet dat elke Vlaming gemiddeld één jaar van zijn leven verliest door gezondheidsproblemen ten gevolge van milieuverontreiniging. En, dat een daling van de maximumsnelheid van 120 naar 100 km/uur de hoeveelheid fijn stof met 40 procent zou doen dalen, waardoor we allemaal gemiddeld amper zes minuten langer onderweg zouden zijn naar ons werk.

Vreemd toch, dat zo'n permanente snelheidsbegrenzing zo'n onpopulaire maatregel blijkt.

Ik zou met plezier zes minuten later op mijn werk aankomen. En een idyllisch (smog)sneeuwlandschap zou ik er enkele keren per jaar ook graag voor opgeven.