Crash Dummies

Kent u de Crash Dummies nog? Ik herinner me hen als een reeks kleurrijke testpoppetjes waarmee ik als kind naar hartelust brokken kon maken op de autobaan van mijn broertje. Geweldig speelgoed, vond ik. Luc Huyse haalde dit weekend de dummies weer even uit de vergeetput.

Luc Huyse is een optimist. Toch wat betreft de aanslepende regeringsformatie die hij in De Morgen een 'heilzame crisis' noemt. Hij prijst de media voor hun gezonde dosis ernst in de berichtgeving over de formatiebesprekingen en noemt de huidige crisissituatie een 'leerzame tijd voor de burger/kiezer'. Misschien valt er wat te zeggen voor de roze bril waarmee Huyse de Belgische (politieke) wereld bekijkt, maar - en elke stylist zal het eens zijn met mij - roze en oranje-blauw, dat vloekt.

Huyse typeert de regeringscrisis als een crash cursus. In dat opzicht ben ik het wel volledig met de socioloog eens. Alleen ontleende Huyse deze terminologie aan de taalpedagogie (‘een crash cursus is een wekenlange training waarbij de cursist zich, dag aan dag, fulltime concentreert op het leren van een taal’) en verbind ik de termen spontaan sneller met crash-dummies die in de jaren negentig immens populair waren.

Met enige fantasie zie ik de politieke gezagsdragers van ons land als gekleurde dummies één voor één de vangrails ingaan. Allen crashen in volle vaart. Leterme in poleposition al in zijn eerste bocht. Drie Open VLD-kopstukken delen eveneens in de klappen en moeten de rit overlaten aan de reservepiloot. In de achtervolging maakt ook een Franstalige dummy in het blauw kennis met het asfalt. De enige vrouwelijke soortgenoot acht zich in haar - overigens sympathieke - monovolume gezinswagen minder kwetsbaar, maar knalt niet minder hard tegen de obstakels op haar weg.

Een puinhoop blijft intussen achter, brokstukken op de diplomatieke weg. De dummies worden goed door elkaar geschud, maar blijven zich - hoewel niet helemaal ongeschonden - even laconiek kandidaat stellen voor een volgende crashtest. Onvermijdelijk zullen ze weer de botsen en builen moeten incasseren want de constructeur vergat de oranje-blauwe bolide stevig op vier wielen te lanceren.

Misschien heeft het wat met ons leeftijdsverschil te maken, dat tussen mij en Professor Huyse. Voor mij tovert het concept crash cursus het politieke schouwspel om tot een decor van sneuvelende vehikels en kleurrijke dummies. Huyse houdt vast aan een taalcursusmetafoor. Logisch misschien, ik was tien toen de Crash Dummies als kinderspeelgoed op de markt kwamen. Luc Huyse was toen halverwege de vijftig en zag - terecht overigens - weinig in kinderspeeltjes.

Volgens Huyse heeft de geïnteresseerde burger dankzij de crash cursus wat kunnen opsteken over politieke besluitvorming. Veeleer dan veel bijgeleerd te hebben over hoe je tot politieke besluiten komt, heb ik persoonlijk vooral geleerd hoe je er niet toe komt. In wiskunde kan je dan wel de stelling bewijzen uit het ongerijmde, maar ik betwijfel of dat voor de politiek ook het geval is.